İstanbul'dayım. Tarihin, denizin, sembollerin şehrinde... Ramazan İstanbul'a, İstanbul'un hikayelerine çok yakışır, biliyorum, çünkü yaşıyorum...
Peki Türkistan'da, Arakan'da, Patani'de nasıldır Ramazan?
Dün akşam iftarda bu coğrafyalardan birinin Doğu Türkistanlı kardeşlerimizin misafiriydik. Çekik gözlü çocuklar koşturuyor, büyükler Türkistan pilavı ikram ediyorlardı. Güzel bir iftardı, iftarımızı beraber açtığımız kardeşlerimizi düşündüm. Evlerinden yüzlerce kilometre uzakta muhacir olarak yaşamaya mecbur bırakılan kardeşlerimizi. Kısmen mutlular, burada özgürler. Oruç tutabiliyor, kültürlerini yaşayabiliyorlar. Onlar için mutluyum.
Peki ya diğerleri, geride kalanlar?
Urumçi'de, Kaşgar'da, Hoten'de Ramazan böyle yaşanmıyor. Memur, öğrenci, siyasi parti mensubu, kadın veya 18 yaşından küçükseniz ibadet hakkınız elinizden alınıyor, camiye giremiyorsunuz. Doğu Türkistan'da Ramazan'ı yaşamak, oruç tutmak bile bir suç... İpek Yolu'nun mümbit toprakları da İstanbul'daki Ramazanları yaşasın istiyorum...
